Vanity Fair over de Apple Vision Pro: elk ander apparaat voelt nu plat en saai
Vanity Fair publiceerde vandaag het artikel 'Moon Shot'. Dit is het eerste diepte-interview met Tim Cook over de ontwikkeling van Apple Vision Pro en bevat unieke foto's en inzichten.
Hieronder een fragment van het artikel 'The Moon Shot' door Nick Bilton gepubliceerd door Vanity Fair. Het is het eerste interview met Tim Cook over de ontwikkeling van de Apple Vision Pro en de plek die Apple het wil geven in onze wereld. Het fragment bevat de mening van Bilton over het gebruik van de Apple Vision Pro die ik bijzonder interessant vind. Het gehele artikel is te vinden op Vanity Fair en een long-read die absoluut de moeite waard is. Interessante side note; dit zijn ook de eerste foto's van Tim Cook met de Apple Vision Pro op zijn hoofd!
Er zijn genoeg eigenaardigheden bij het gebruik van het apparaat. Een van mijn favorieten is wanneer je de Vision Pro in één kamer gebruikt en dan naar een andere gaat, dezelfde app opent, en je moet het zoeken door de hele kamer heen te kijken; soms is het op het plafond of de vloer. Ik kon mijn tekst-app laatst niet vinden en draaide me om, om te zien dat het in mijn badkamer was. (Ik leerde later dat je de apps kunt resetten door een paar seconden op de digitale kroon te drukken.)
Maar hoe meer ik de Apple Vision Pro de afgelopen twee weken gebruikte, hoe meer één schrijnend probleem zich aan mij openbaarde. Het is niet het gewicht (wat een probleem is maar in de loop van de tijd zal afnemen), of de grootte (die zal krimpen met elke iteratie), of de zorg dat het ons zal aanzetten om meer inhoud alleen te consumeren (bijna de helft van de Amerikanen kijkt al alleen naar tv). Of hoe technische giganten als Meta, Netflix, Spotify en Google momenteel hun apps van het apparaat weerhouden (contentmakers komen wel als de consumenten er zijn, en sommigen, zoals Disney, omarmen het apparaat al, en maken 150 films beschikbaar in 3D, inclusief van mega-franchises zoals Star Wars en Marvel). En het is zelfs niet de prijs, want als Apple dat zou willen, zou het bedrijf de kosten van de Apple Vision Pro kunnen subsidiëren en het zou ongeveer evenveel financiële impact hebben als Cook die een Euro tussen zijn bankkussens verliest.
Ik heb het over iets waarvoor ik geen oplossing zie.
Ik herkende het probleem voor het eerst toen ik in Apple Park was, in de kelder kantoren van SJT. Ik bekeek nog een demo, deze keer in Joshua Tree, waar ik zat in de opvallende woestijnsilhouet van het dorre landschap. Ik speelde Fruit Ninja, waar ik fruit kon snijden met mijn blote handen. Toen probeerde ik een DJ-app, waar een draaitafel voor me opende en ik de fader kon schuiven, de mixer kon tweaken en de platen kon scratchen, en ik riep een discobal op die magisch aan het plafond kleefde terwijl geanimeerde feestgangers om me heen dansten.
Midden in mijn DJ-set zei een Apple-medewerker dat het tijd was om af te ronden. Ik deed de Apple Vision Pro af, en dat is toen het me raakte. Het probleem. Het gebeurde weer thuis, scrollend door de ruimtelijke video's die ik de afgelopen weken van mijn kinderen heb genomen, ze ziend alsof ze echt voor me staan. En het gaat over een paar minuten gebeuren, als ik dit artikel afmaak en het Word-document voor me ter grootte van een IMAX-scherm verdwijnt.
Wanneer ik het afdoe, voelt elk ander apparaat plat en saai: Mijn 75-inch OLED-tv voelt als een CRT uit de jaren '90; mijn iPhone voelt als een klaptelefoon van vroeger, en zelfs de echte wereld om me heen voelt verrassend plat. En dit is het probleem. Op dezelfde manier dat ik me niet kan voorstellen een auto te besturen zonder stereo, op dezelfde manier dat ik me niet kan voorstellen geen telefoon te hebben om te communiceren met mensen of foto's van mijn kinderen te maken, op dezelfde manier dat ik me niet kan voorstellen te werken zonder een computer, zie ik een dag waarop we ons allemaal niet kunnen voorstellen te leven zonder een augmented reality. Wanneer we meer en meer door technologie worden omhuld, tot het punt dat we deze brillen verlangen als een drug, zoals we onze iPhones vandaag verlangen maar met meer verlangen naar de dopaminehit die deze resolutie van AR kan leveren.
Ik weet diep van binnen dat de Apple Vision Pro te meeslepend is, en toch wil ik niets liever dan de wereld erdoor zien. “Ik weet zeker dat de technologie geweldig is. Ik hoop en denk nog steeds dat het faalt,” zei een Silicon Valley-investeerder tegen me. “Apple voelt steeds meer als een tech-fentanylleverancier die zich voordoet als een revalidatieaanbieder.” Harde woorden, maar hij voelt wat we allemaal voelen, een slaaf van onze smartphone, en hij heeft dit spel eerder gezien en hij weet hoe het eerste bedrijf is, en het tweede bedrijf, en hij weet hoe het eindigt.
De vraag is, is de plek waar we naartoe gaan, naar het tijdperk van ruimtelijke computing, gaat ons leven beter maken, of wordt het de volgende technologie die een noodzaak wordt, waar we niet kunnen leven in een wereld die niet is aangevuld? Ik denk dat Joswiak het half juist had toen hij zei, “Het voelt alsof we in de toekomst hebben gegrepen en dit product hebben gepakt. Je zet de toekomst op je gezicht.” Ik denk dat het andersom is. Apple neemt ons mee naar de toekomst, naar een nieuw tijdperk van computing. Sommigen van ons rennen zo snel als we kunnen om daar te komen, en anderen worden meegesleept, schoppend en schreeuwend. Maar we gaan allemaal. We gaan naar de maan, en we gaan rondkijken naar de spookachtige luminescentie van het oude stof onder een zwarte, met sterren bezaaide hemel, en we zullen gewoon weten dat dit de toekomst van computing en entertainment en apps en herinneringen is, en dat dit apparaat om ons hoofd gewikkeld alles zal veranderen.
